امام زمان (عجل الله فرجه) و گناهان ما

فکر می کنم پارسال بود که برای دیدن یکی از دوستان به حوزه مدینه العلم صاحب الزمان (عج) شهرضا رفتم. همین طور که در راهرو اونجا قدم می زدم چشمم به مطلبی افتاد که در تابلو نصب شده بود. نوشته بود نامه امام زمان (عج) به شیخ مفید (ره)، با این که شاید قبل از آن ، آن نامه را خوانده بودم اما ناخودآگاه به طرف آن کشیده شدم ، عبارتی از آن نامه آنقدر بر روح گناهکارم تاثیر گذارد که چندین بار با چشم اشک آلود آن را خواندم. آن قدر از خودم خجالت کشیدم که جزء پشیمانی و اظهار ندامت به محضر آقا چاره ای نداشتم.

و اما آن عبارت نامه آقا این بود که:

از تمام حوادث و ماجراهایی که بر شما می‌گذرد کاملاً مطلع هستیم و هیچ چیزی از اخبار شما بر ما پوشیده نیست. از خطاها و گناهانی که بندگان صالح خداوند از آنها دوری می‌کردند ولی اکثر شما مرتکب شدید باخبریم.

از عهدشکنی‎ها و پشت‌ سر گذاشتن عهد و پیمان‎ها با اطلاعیم... با همه گناهان، ما هرگز امور شما را مهمل نگذاشته، شما را فراموش نمی‌کنیم و اگر عنایات و توجهات ما نبود، مصائب و حوادث زندگی شما را در بر می‌گرفت و دشمنان شما را از بین می‌بردند.پس، از خداوند بترسید و تقوا پیشه کنید و به خاندان رسالت مدد رسانید.

... پس سعی کنید اعمال شما طوری باشد که شما را به ما نزدیک سازد و از گناهانی که موجب نارضایتی ما را فراهم نماید بترسید و دوری کنید.

امر قیام ما با اجازه خداوند به طور ناگهانی انجام خواهد شد و دیگر در آن هنگام توبه فایده‌ای ندارد و سودی نبخشد. (بحارالأنوار ج : 53 ص : 175 و 176)

براستی چرا باید گناه کنم؟ آیا لذت گناه آن قدر ارزش دارد که دل مولایم را به درد آورم؟ مگر نه این است که این دنیا مزرعه آخرت است؛ پس چرا با گناه ، خود را از نعمت های بزرگ الهی محروم کنم؟

وقتی می بینم افرادی را که یک عمر بندگی خدا را نکردند و الان که پیر شده اند از گذشته خود پشیمانند و البته دیگر عمر از دست رفته شان بر نمی گردد، به خود می لرزم و می گویم، نکند من هم این گونه باشم.